Geçen hafta eşimle yollardaydık. Tebdil-i mekan ve yollar... Yanımda sevdiceğim...Gerçekten ruhuma çok iyi geldi.
İlk gün içimde bir suçluluk duygusu hissediyordum, sanki çalışmam gerekiyor ve ben düşmüş yollara uzaklaşıyorum. Bir çeşit sorumsuzluk yapıyorum hissi.. İnsan kendini kötü hissediyor. Eşimle paylaştığımda o da aynı duyguyu yaşadığını söyledi.
Sonra geçiyor ama...Yollar katedildikçe, aradaki mesafe açıldıkça...(İnsanın gittiği yere beynini ve ruhunu da götürebilmesi ne güzel şey. Yoksa bir yere bedenen gidip de kalbimiz aklımız başka yerlerde gezdiğimiz haller de oldu, pekala yeniden olabilirdi. Olmadı. Şükür.)
Annemle babamla vakit geçirmek de ayrı güzeldi. Eskiden kendi evim diye bildiğim yere misafir olmak ilginç... Sonra vedalaşıp çıkıp yeniden yollara düşmek üzücü...
Eşim nefes alabildiğim huzur bahçem. Sonsuz kere Elhamdülillah!
O pek hoşlanmasa da, zarla zorla amma pek az sayıda fotoğrafımızı da çektim. Tabii karelere hapsettiğim zamanı kendime saklayıp, sizinle mekanları paylaşacağım.
#negüzelyollardaolmakşimdi
Ve pikniğe gitmiştik hep birlikte :)
Sonra bir de İnciraltı... Eşim bir türlü sevemedi İzmir'i.
Çeşme'ye giderken...
Dönüş yolları..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder