Bir umuttu aradığı hayatta.
Eşinin gözlerindeki aşkta, evlatlarının minicik yüreğinde, annesinin ellerindeki şefkatte, babasının dağ gibi duruşunda...
Her yerden bir boşlukla dönüyordu aranan gözleri, bir tek evlatlar hariç...
Eşinin gözleri, alev topu...dili aşk ve muhabbetten uzak.
Annesinin kalbi zaman yorgunu, elleriyse ona erişmez. Yine de dualarının baş kahramanı yapar onu.
Babası kızgın aczine, sorgulamalar bitmek bilmez.. Kendi aczini görür onun felaketinde.
Evlatlarınında umut ve sevgi arayışlarında hep ona takılır gözleri. Sırtındaki en güzide yük budur, taşımaktan mutluluk duyduğu. Ancak bu da çare değildir yaralarına. Güçlü tutar onu; ancak çözmez sorunun kendisini.
Bir sınavdır der, her seferinde bırakmaya yeminler ettiği sigarasını tüttürür kapı önünde. Uzun boyuna rağmen, yakıştıramadığından karakterine, dimdik duramaz eğik tutar sırtını. Her gün karış karış bildiği yollarda dirhem bilmediği insanların yüklerini sırtlanan hamal gibidir duruşu..
Ve bir Necip Fazıl şiiridir bütün bir yaşam boyu diline dolanan:
"Yalnız seccâdemin yününde şefkat;
Beni kimsecikler okşamaz mâdem;
Öp beni alnımdan, sen öp seccâdem!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder